Trey Ratcliff, flickr
Pekin (Beijing) – stolica Chińskiej Republiki Ludowej, a także jedno z czterech miast podlegających władzom krajowym. Od strony północnej, zachodniej i południowej graniczy z prowincją Hebei, a ze wschodu z wydzielonym miastem Tiencin.
Pekin jest drugim pod względem zaludnienia miastem Chińskiej Republiki Ludowej, a wyprzedza go Szanghaj. Obecnie pełni funkcję centrum politycznego, kulturalnego i oświatowego kraju, a na jego obszarze znajdują się duże ośrodki gospodarcze związane z przemysłem samochodowym, maszynowym, elektronicznym, spożywczym, rafineryjnym, chemicznym, włókienniczym czy hutniczym. Nazwa Pekin oznacza „Północna Stolica”. Występowanie słowa „stolica” często spotykane jest w nazwach stolic w Azji Wschodniej.
Pierwsze wzmianki o mieście pojawiły się już w I w p.n.e., kiedy jeszcze było ono stolicą państwa Yan. W kolejnych wiekach mocno podupadło, w efekcie czego podzieliło się na mniejsze miasteczka. W 1215 roku zostało zniszczone w wyniku mongolskiego najazdu. 1267 roku wnuk Czyngis – Chana Kubilaj odbudował miasto, które stało się stolicą imperium pod jego panowaniem. Nazwał je Dadu, co oznaczało „Wielka Stolica”. Nie przypadkowo Kubilaj wybrał tą lokalizację. Przecinały się tu bowiem ważne szlaki handlowe. Od tego momentu zaczyna się ważne rola miasta w historii Chin.
W 1403 roku jego nazwę zmieniono na Beijing, a dokonał tego cesarz z dynastii Ming. Podczas burzliwej historii była ona kilkakrotnie zmieniana na Beiping, aby nie oznaczała już „Północna Stolica”. Miało to miejsce między innymi przed wybuchem wojny chińsko-japońskiej przed rokiem 1937. Beiping 31 stycznia 1949 roku został najechany przez komunistów. 1 października tego samego roku na placu Tian`anmen Mao Zedong ogłosił powstanie Chińskiej Republiki Ludowej. Kilka dni przed tym wydarzeniem, trakcie obrad Ludowej Politycznej Konferencji Konsultatywnej Chin, nazwa miasta została ponownie zmieniona na Beijing. Dołączono też do niego liczne okoliczne wioski i miasteczka, toteż znacznie zwiększył swoją powierzchnię. W kolejnych latach obszar administracyjny miasto został ponownie znacznie rozszerzony. Mimo tego, że część z przyłączonych terenów zachowała swój rolniczy charakter, to zaczęło rozwijać swój handlowy i ekonomiczny potencjał.
W roku 1989 na placu Tian`anmen odbył się masowy protest młodzieży, która sprzeciwiała się ówczesnemu rządowi, i żądała demokratyzacji życia Chińczyków. 4 czerwca demonstracja została krwawo stłumiona przez wojsko.
Z czasem Pekin musiał zmierzyć się z problemami spowodowanymi przeludnieniem miasta. Przeciążenie komunikacji, duże zanieczyszczenie powietrza przyczyniły się do wzrostu niezadowolenia wśród mieszkańców. Jednak mimo tego do miasta nadal licznie napływali mieszkańcy terenów wiejskich. W roku 2008 Pekin był gospodarzem letnich Igrzysk Olimpijskich.
Beijing położony jest na bardzo zróżnicowanych terenie, z dominacją gór w północno-zachodniej części aglomeracji. Panuje tu klimat kontynentalny, który charakteryzują wilgotne i gorące lata, oraz zimne, suche i wietrzne zimy. Latem mocno odczuwalne jest także zanieczyszczenie powietrza, które powoduje unoszenie się smogu nad miastem. Ponadto plagą metropolii jest piasek nawiewający z pustynnych regionów Chińskiej Republiki Ludowej.
Dominują tu 3 style architektoniczne. Pierwszy charakteryzuje się tradycyjną zabudową pozostałą z czasów carskich. Kolejny to budowle powstałe w latach `50, `60 i `70, które cechuje kanciastość, i skromne wykonanie. Ostatnim jest coraz częściej występująca architektura nowoczesna, która nieraz łączy ze sobą kilka stylów.
Studio5Graphics, flickr
Jednym z największych kompleksów pałacowych świata i jednocześnie najciekawszą atrakcją Pekinu jest znajdujące się tu Zakazane Miasto. Według legendy w całym kompleksie zbudowano 9999 pokoi. Nazwa obecnego muzeum wywodzi się z historii i faktu, że kiedyś wstęp do niego miała wyłącznie najbliższa rodzina cesarza i najważniejsi urzędnicy państwowi. Przez pięć stuleci zamieszkiwało tu 24 cesarzy dynastii Ming, Qing, i Puyi. Kompleks wzniesiony jest zgodnie z zasadami feng-shui, budynki otwarte są od strony południowej, co umożliwia docieranie pozytywnej energii Yang i jednocześnie chroni przed szkodliwym działaniem Yin. Pałac otoczony był 10-o metrowym murem, za którym płynęła fosa szeroka na 58 metrów. Jest jednym z przykładów klasycznej architektury pałacowej z niewysokimi parterowymi budowlami, z bogato zdobionymi dachami, pokrytymi glazurowanymi płytkami. Ponadto wszystkie budynki ozdobione są rzeźbami złocistych smoków.
faungg’s photo, flickr
Kolejnym symbolem miasta jest Świątynia Niebios – Tiantan, której budowa rozpoczęła się na początku XVI wieku. Ma ona 30 metrów średnicy i tyle samo wysokości. Jest to budynek położny w samym sercu Zakazanego Miasta. Świątynia Nieba to kompleks trzech budynków połączonych Czerwonym Mostem. Służyła cesarzom do odprawiania modłów o bogate plony.
Trey Ratcliff, flickr
Budynkiem pokazującym kunszt i dbałość o szczegóły chińskich architektów jest Pałac Letni Yiheyuan, który współtworzą liczne ogrody, galerie, altanki i pawilony oraz klasyczne rezydencje, w łącznej liczbie 3 tysięcy obiektów. W roku 1988 UNESCO włączyło Pałac na listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego Ludzkości.
carfull…Cowboy State-r, flickr
Będąc w Pekinie warto zobaczyć wspomniany wcześniej Plac Tian`anmen, na którym miało miejsce wiele ważnych w historii miasta wydarzeń. Znajduje sie w centrum Pekinu, w niedalekiej odległości od Zakazanego Miasta. Zajmuje powierzchnię 50 hektarów i jest największym placem publicznym na świecie. Po proteście studentów w 1989 roku, który zakończył się śmiercią 2600 osób, wydano zakaz organizowania tu demonstracji i manifestacji.
Podróżowanie po Pekinie odbywa się sprawnie, z powodu rozbudowanej sieci komunikacyjnej. Do dyspozycji mieszkańców i turystów są drogi szybkiego ruchu, obwodnice, koleje i komunikacja miejską. Poruszając się po mieście samochodem należy wziąć pod uwagę duże natężenie ruchu oraz spore korki występujące w godzinach szczytu.
Polacy planujący wyjazd do Chin muszą posiadać ważną wizę. Dotrzeć na miejsce można transportem lotniczym lub rzadziej wybieraną drogą lądową – koleją transsyberyjską.
