Tokio – położona nad Oceanem Spokojnym stolica Japonii. Znajduje się na wyspie Honsiu, największej z Wysp Japońskich. Należy również do największego na świecie zespołu miejskiego, metropolis zwane Wielkim Tokio, który wraz z Jokohamą, Saitamą i Kawasaki zamieszkiwany jest przez niemal 35 mln ludzi.
Już w XII wieku pojawiły się wzmianki o osadzie rybackiej, znajdującej się wówczas na przedpolu zamku Edo. Członkowie dynastii Siogunów, panującej między XVII a XIX wiekiem, rozwinęli Edo do statusu głównego ośrodka gospodarczego, który stał się stolicą kraju. Swoją nazwę miasto otrzymało wraz z nastaniem epoki Meiji, w 1868 roku. W dosłownym tłumaczeniu Tokyo oznacza „wschodnia stolica”. Od tego momentu miasto stało się oficjalną siedzibą władz i cesarza. Rozwój odbywał się poprzez stopniową rozbudowę poszczególnych dzielnic. Centralne zajmowane przez mieszczan, ewoluowały w stronę ośrodka handlowego. Dalsze obszary zajmowali przedstawiciele arystokracji i wysokich urzędników państwowych, a dzielnice samurajów zajmowali przedstawiciele klasy średniej.
W drugiej połowie XIX wieku dużą część miasta strawił pożar. Odbudowanie szkód wprowadziło do architektury miasta wpływy zachodnie. Japonia leży w bardzo aktywnym sejsmicznie obszarze. 1 września 1923 roku nawiedziło ją trzęsienie ziemi o sile 8,3 w skali Richtera. Ogromny pożar jaki wybuchł, strawił w płomieniach 2/3 obszaru Tokio. Niemal 150 tysięcy ludzi poniosło śmierć. To wydarzenie uznaje się za jedną z największych katastrof w historii ludzkości. Wkrótce rozpoczęła się intensywna odbudowa miasta. Plany zakładały stworzenie infrastruktury bardziej odpornej na tego typu zjawiska. Jednak historia nie oszczędzała japońskiej stolicy. W wyniku działań wojennych i licznych bombardowań, miasto po raz kolejny zostało znacząco zniszczone. W ciągu pięciu lat trwania II wojny światowej ludność miasta zmalała z 7,35 mln do 3,5 mln. Po zakończeniu wojny, wraz z nadejściem lat 50-ych, Tokio przeżywa boom gospodarczy, rozwija się infrastruktura i handel, następuje wzrost gospodarczy. Obecnie jest jednym z większych centrów finansowo-biznesowych na świecie, o najlepiej rozwiniętej gospodarce, i drugiej pod względem wielkości giełdzie papierów wartościowych.
Tokio dzieli się na 23 okręgi specjalne, będące odpowiednikiem dzielnic. Obecna struktura miejska jest raczej ujednolicona. Mimo, iż występują dzielnice biedniejsze, nie ma wyraźnie ukształtowanych obszarów biedy, tak jak często ma to miejsce w miastach krajów rozwiniętych. Poza podziałem administracyjnym funkcjonuje tu podział ze względu na charakter danej części miasta. Wśród tych ciekawszych wymienić należy z pewnością Marunouchi, Yurakucho i Otemachi. Tworzą one wąski pas dzielnic, funkcjonujących jako główna siedziba największych instytucji finansowych i najważniejszych urzędów, a także siedziba największych japońskich korporacji.
Kolejna dzielnica – Ginza, była pierwszą w Japonii dzielnicą handlową. Tu znajdują się renomowane domy handlowe, sklepy jubilerskie i sklepy z drogą porcelaną.
Z kolei Akihabara posiada największą na świecie ofertę sprzętu elektronicznego. Wielokondygnacyjne domy towarowe i komisy słyną z bogatego wyboru wszelkiego rodzaju urządzeń, od komputerowych, przez AGD do maszyn rolniczych. Atrakcyjność dzielnicy zwiększ fakt, że z reguły sprzęty te sprzedawane są w promocyjnych cenach, dużo niższych niż w pozostałych częściach świata.
Będąc w Tokio nie można pominąć kilku najciekawszych budowli. Wśród nich z pewnością znajduje się Pałac Cesarski, który jest główną rezydencją cesarza Japonii. Powierzchnia całego kompleksu pałacowego, wraz z przynależnymi do niego budynkami i terenami zielonymi wynosi 341 ha – tyle ile powierzchnia Central Parku w Nowym Jorku. Dla zwiedzających przeznaczone są oddzielne wejścia, natomiast znajdująca się najbliżej głównego wejścia brama otwarta jest wyłącznie dla pielgrzymów. Wyjątkowo 23 grudnia, w dzień urodzin cesarza, do zwiedzania otwierana jest większa część posiadłości. Wówczas rodzina cesarska wychodzi na przeszklony taras, z którego pozdrawia tłum. Japończycy z jednej strony przywiązani są do tradycji i rytuałów, z drugiej zaś prezentują najbardziej nowoczesne rozwiązania na świecie w wielu dziedzinach, w tym i w architekturze. Symbolem postępu i młodej architektury jest Most Tęczowy (Rainbow Bridge), a jego nazwa pochodzi od kolorowych świateł biegnących wzdłuż linii mocujących, co w nocy robi duże wrażenie. Tęczowy most pojawia się w wielu filmach powstających w kraju kwitnącej wiśni, między innymi w „Kill Bill vol. 1” czy „Między Słowami”.
Japończycy są narodem bardzo uduchowionym, dlatego też w Tokio znajduje się wiele budowli sakralnych. Najbardziej znaną jest Sanktuarium Meiji, w której znajdują się prochy cesarze Meiji. Jednym z rytuałów jest utrzymanie budowli w nieskazitelnej czystości, ponieważ czystość i oczyszczenie to motywy często występujące w japońskich obrzędach. Do członków wyznania shinto nie każdy może przystąpić, ponieważ wiara ta ogranicza się do wybranego przez bóstwa narodu japońskiego.
Tokijskie budowle posiadają wiele elementów charakterystycznych dla architektury dalekowschodniej, w tym typowe dachy, których krawędzie podniesione są do góry, czy bogato zdobione wykończenie. Ale w mieście zobaczyć można także nowoczesne dzielnice biznesowe, w których dominują strzeliste wieżowce.
Obowiązującą w Japonii walutą jest Jen. Wjazd do tego kraju dla Polaków nie wymaga wizy, o ile ma charakter turystyczny, prywatny lub służbowy, i trwa nie więcej niż 90 dni. Decydując się na zwiedzanie miasta, należy mieć na uwadze, że obowiązuje tam ruch lewostronny, a polskie prawo jazdy nie jest honorowane. Ale bardzo dobrze rozwinięta komunikacja miejska stwarza podróżowanie wygodnym i sprawnym. Przy płaceniu kartą w sklepie można napotkać trudności, ponieważ nie wszystkie karty kredytowe wydawane w Polsce są w Japonii uznawane.
Mimo, iż Japonia leży w obszarze zagrożonym kataklizmami naturalnymi, i istnieje duże ryzyko wystąpienia tam tajfunu czy trzęsienia ziemi, pod względem nasilenia przestępczości jest stosunkowo bezpiecznym krajem.
